Ο χρόνος μονολογούσε και έλεγε.
..την αγάπησε
όπως η φύση μένει σταθερή
στις μέρες και στις ώρες
μέχρι το τέλος του κόσμου
με μία αστάθεια για σταθερότητα
μέχρι την ολοκλήρωση του
την μεταμόρφωσή του
έτσι την αγάπησε
την ήθελε νέα και όμορφη
την γνώρισε τυχαία
δυνατή και αποφασιστική
αυθόρμητη και απόλυτη
άσκεπη και επιπόλαιη
συναισθηματική και πεισματάρα
ξεροκέφαλη και ζηλιάρα
ερωτική και εγωίστρια
αλτρουίστρια και μάγισσα
τρυφερή και σκληρή
αδιάφορη και πιστή
την έχασε κάποια μέρα
και εκείνη μεταμορφώθηκε
τότε
σε ένα πέτρινο αγγείο γεμάτο με
λουλούδια του αγρού
την ξέχασε ένα χειμώνα
και εκείνος έγινε
ένας γλάρος
που πετούσε πάνω από τις θάλασσες..
Μαρία Σ. Πανούτσου
Ποιήματα του χρόνου
