Αυτός που δεν ξέχασε

Μια  μικρή αληθινή ιστορία

 Βλέπεις τούτους τοὺς τάφους; 

Καμιὰ μέρα
  Ἐδῶ μέσα καὶ σὺ θὲ νὰ κοιμᾶσαι,
  Ἕως ὅπου ἀπὸ ψηλὰ θέλει βουΐσῃ
  Ἡ σάλπιγγα ἡ στερνὴ νὰ σὲ ξυπνήσῃ

                                                                                                                                                                                                                        Διονύσιος Σολωμός

Ήταν κάποτε ένας άνδρας

Που τραγουδούσε

Σε πλατείες

Σε  σπίτια

Στους δρόμους

Έπινε κρασί

Είχε μια κοπέλα

Και ένα σκύλο

Που αγαπούσε και τα δυο 

πλάσματα με το ίδιο με πάθος.

Κάποτε αρρώστησε βαριά

Και  πριν είναι πολύ αργά

Έστειλε την ψύχη του μακριά

Την έστειλε να τρέξει 

Πηδώντας πάνω από βράχια

Σε αγρούς με σπαρμένο σιτάρι

Σε  βουνά με  δέντρα πυκνά 

Σαν τα μαλλιά της αγαπημένης του.

 

Να κολυμπήσει σε θάλασσες  

πράσινες και μαύρες 

σαν τα  σκέλια της αγαπημένης του

Να ταξιδεύσει σε πόλεις όπου 

ο κόσμος  να περπατά 

δίπλα δίπλα με  εκατομμύρια άλλους

Αγγίζοντας τους.

Να  ταξιδεύσει με μια βάρκα, 

μόνη ψυχή,  

σε ποτάμια με χέλια γκρίζα και μπλε.

Να περιδιαβεί  σε δωμάτια λυπημένων ψυχών.

Να κάτσει σε τραπέζια χωριάτικα/ με  κρασί ψωμί και χυλοπίτες.

Να  ξεθάψει  φίλους από τα παλαιά   και να τους ξυπνήσει με  ανυμνήσεις  γλυκές και πικρές.  

Να δει την ανατολή   και την δύση  να ξεπροβάλουν από  τον Ωκεανό, 

Και τέλος να μαζέψει όσες μαργαρίτες μπορούσε.

Και  να γυρίσει στον άρρωστο άνδρα λίγο πριν το σώμα του μείνει  χωρίς  υγρά ζωής,

Και ενώ η ψυχή του ταξίδευε  με αποστολή εκέινος..

Ο άρρωστος  άνδρας  

 Άρπαξα ένα  εργαλείο 

Δεν φαινόταν τι ήταν 

Κρυμμένο καλά  μέσα στην παλάμη του 

Έμπηξε  το εργαλείο σ ένα δένδρο 

Μετά  στην καρδιά ενός  πουλιού 

Μετά  τη κοιλιά μιας χελώνας  

Μετά στο μάτι ενός ψαριού 

ΚΑΙ ΜΕ  ΕΝΑ 

Ένα βλέμμα αχόρταγο  

Έμεινε να  συντροφεύει 

ΤΟΝ ΕΥΑΤΟΝ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ  

την επιστροφή της ψυχής 

από το γλυκό  ταξίδι.

Περίμενε τις  μαργαρίτες να τις ρωτήσει 

Αν η αγαπημένη του θα  τον αγαπά 

Και όταν θα έχει  γίνει ένα με τον άνεμο

Και αν ο σκύλος του

Θα τον θυμάται Και μετά.

 

©Μαρία  Σ.  Πανούτσου